Ik wandel door een grote, enigszins verlaten stad vl bakstenen gebouwen. Het is een vreemde combinatie van Manhattanse wolkenkrabbers, Gotham City en een Leni Riefenstahl-achtig Berlijn. Maar: in mijn droom is het voor iedereen, mezelf inbegrepen, duidelijk dat het Rome is …
Ik ben op stap met een groepje zestienjarigen, zijnde mijn dochter en haar vriendinnen, en ik fungeer als gids. Ik leg uit waar het Forum Romanum is, en waar de Romeinse senatoren vergaderden. De meisjes doen alsof ze geïnteresseerd luisteren.
Plots komt over een plein een Egyptisch aandoende vrouw aangelopen die een pakketje in haar handen houdt dat in een laken is gewikkeld. Ze komt op ons af, en spreekt me aan. Ze stelt zich voor als koningin Nefertiti, en ze vraagt of ik haar wil helpen.
Ze zegt dat ze een job werd aangeboden in een reclamebureau in New York, en dat ze daar heen wil maar dat haar man Ramses ertegen is. En dus nu gaat ze vluchten naar New York. En of ik ondertussen op haar baby wil passen. Ze duwt me het pakketje in handen, en loopt weg.
Ik sla het laken weg, en ontdek dat het geen baby is, maar een stenen lei met hiërogliefen in gekapt.
Plots komt een grote stoere man op ons af. Ik heb de tegenwoordigheid van geest om het laken opnieuw rond de stenen lei te wikkelen, en die achter mijn rug te verstoppen. De man komt op me af, stelt zich voor als Farao Ramses en vraagt me boos of ik zijn vrouw en kind heb gezien. Ik zeg van ‘ja’, en stuur hem de verkeerde richting uit.
Hij beent boos weg.
Ik word wakker.
Zotte dromen 